தாமரை இலை மேல் நீரைப் போல் நிலையற்றது வாழ்க்கை (பஜ கோவிந்தம் 4)

நளிநீ தள கத ஜலம் அதிதரளம்
தத்வத் ஜீவிதம் அதிசய சபலம்
வித்தி வ்யாத்யபிமானக்ரஸ்தம்
லோகம் சோகஹதம் ச சமஸ்தம்

நளிநீ தள கத ஜலம் - தாமரை இலையில் தங்கி இருக்கும் நீரானது

அதிதரளம் - நிலையில்லாதது.

தத்வத் - அது போல

ஜீவிதம் - வாழ்க்கையும்

அதிசய சபலம் - மிகவும் நிலையில்லாதது

லோகம் ஸமஸ்தம் - இந்த உலகில் எல்லாமும் எல்லாரும்

வ்யாதி அபிமான க்ரஸ்தம் - வியாதியாலும் தற்பெருமையாலும் விழுங்கப்பட்டவர்கள்

ச - மேலும்

சோக ஹதம் - (அந்த வியாதியாலும் தற்பெருமையாலும் ஏற்படும்) சோகத்தால் அழிக்கப்பட்டவர்கள்

வித்தி - இதை நீ அறிவாய்.

கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்.

***

முதல் பகுதி 26 அக்டோபர் 2006 அன்று இடப்பட்டது. இரண்டாம் பகுதி 3 மே 2008 அன்று சேர்க்கப்பட்டது:

தாமரை இலை மேல் தத்தளிக்கும் நீரை இரண்டுவிதமாக உவமித்திருக்கிறார்கள் மூத்தோர். தாமரை இலை மேல் நீர் எப்படி இலையுடன் ஒட்டாமல் இருக்குமோ அது போல் பற்றின்றி இருக்க வேண்டும் என்று சில இடங்களில் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அதே உவமையை நிலையில்லாத வாழ்க்கைக்கு உவமையாக ஆதிசங்கரர் இங்கே கூறுகிறார். கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பார்த்தால் அது எவ்வளவு உண்மை என்பது தெரிகிறது. இறப்பு எந்த வகையில் எப்போது வரும் என்று சொல்ல முடியாதபடி தானே இருக்கிறது. நெருநல் இருந்தார் இன்றில்லை - நேற்று இருந்தவர்கள் இன்று இல்லை என்று வள்ளுவப் பெருந்தகையும் இந்த உலக வாழ்க்கையைப் பற்றி சொல்கிறாரே. அந்த வகையில் பார்த்தால் தாமரை இலையின் மேல் தத்தளிக்கும் நீர்த்துளி வாழ்க்கைக்கு ஒரு சிறந்த உவமை.

இதனைச் சொன்னவர் ஆதிசங்கரர் என்பதால் அவருடைய தத்துவமான அத்வைதமும் இங்கே கொஞ்சம் வருகிறதோ என்று தோன்றுகிறது. தாமரை இலையின் மேல் தத்தளிக்கும் நீர்த்துளி தனி நீராகத் தோன்றினாலும் குளத்தில் இருக்கும் நீரும் அந்த நீர்த்துளியும் ஒன்றே. இலையிலிருந்து விடுதலை பெற்ற பின்னர் அந்த நீர்த்துளி குளத்தில் இருக்கும் நீருடன் கலந்து தனது தனித்தன்மையை இழந்துவிடும். முக்தியெனும் விடுதலையைப் பெறும் சீவனும் அந்த வகையில் பரம் எனும் எங்கும் நிறை இறையுடன் கலந்து தன் தனித்தன்மையை இழக்கும். அல்லிருமை (அத்வைதம்) தத்துவம் சொல்வதை இங்கே குறிப்பாகச் சொல்லுகிறாரோ என்று தோன்றுகிறது.

அடுத்து மிக முக்கியமான இரண்டு குறைகளைச் சொல்கிறார். வியாதி, அபிமானம் - நோயும் தற்பெருமையும் என்று இரண்டையும் அடுத்தடுத்து சொல்வதால் தற்பெருமையும் ஒரு பெரும் நோய். அது வாழ்க்கையை அழித்துவிடும் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறார் என்று தோன்றுகிறது.

உலகில் எல்லோரும் 'சோகத்தால் அழிக்கப்பட்டவர்கள்' என்று இறந்த காலத்தில் சொல்வதும் சுவையாக இருக்கிறது. அது முடிந்த முடிபாகவே சொல்கிறார் சங்கரர். சோகத்திலிருந்து தப்பியவர் யாரும் இல்லை என்பதால் அப்படிச் சொன்னாரோ என்று தோன்றுகிறது.